Stichting voor Nederlandse afstandskinderen en binnenlands geadopteerden
In Nederland zijn zo’n 28.000 mensen afgestaan bij hun geboorte. Een groot deel daarvan werd geadopteerd onder de adoptiewet uit 1956. Velen bleven pleegkind, groeiden op als kind van oma of brachten hun jeugd door in tehuizen of instellingen als kind van de Staat. Stichting Verleden in Zicht is er voor al deze mensen!
In de media
Voor wie is stichting Verleden in Zicht?
Verleden in Zicht (VIZ) is opgericht voor iedereen die in Nederland is afgestaan en/of daarna is geadopteerd.
De stichting doet aan belangenbehartiging voor deze groep en probeert hun erfgoed te verzamelen, te borgen en te ontsluiten. Verder organiseren we ontmoetingsdagen en laten we onze geschiedenis horen in een podcast.
- Belangenbehartiging
- Nieuws
- Verhalen verzamelen en verspreiden
- Bijeenkomsten met afstandskinderen
Podcast Afgestaan
Afgestaan is de naam van de website en de podcast van de stichting Verleden in Zicht. VIZ bestaat uit vrijwilligers. Voor de opzet van de site en de podcast kregen we een subsidie van het Rijk. Draag je ons werk een warm hart toe? Een donatie, eenmalig of regelmatig, is welkom.
door Carine Dorgelo en Georgia Gradenwitz Kemp.
Veel gestelde vragen
Waarom een stichting voor Nederlandse afgestane kinderen en binnenlands geadopteerden?
Vanwege het grote taboe dat lange tijd op Nederlandse afstand en adoptie heeft bestaan, is deze geschiedenis bij veel Nederlanders onbekend. Afstand en adoptie heeft echter een enorme invloed op zowel de moeders die hun kind, al dan niet gedwongen moesten, afstaan als op deze kinderen. Om de positie van de afgestanen in Nederland te versterken en hun geschiedenis bekend te maken is Stichting Verleden in Zicht opgericht.
Hoe behartigt de stichting de belangen?
Het bestuur van de stichting spreekt met het Ministerie van Veiligheid en Justitie over een breed aantal onderwerpen die voor afgestane kinderen van groot belang zijn.
Zo hebben we ons met succes hard gemaakt voor een nieuw en onafhankelijk onderzoek naar de misstanden bij het afstand doen van kinderen en het adopteren daarna.
Ook zijn we druk in gesprek om de archieven van afgestane en/of geadopteerde kinderen te behouden en inzichtelijk te krijgen. Dat is helaas nog hard nodig.
We proberen bijstand voor de groep afgestane Nederlanders te krijgen. Dat kan nodig zijn bij bijvoorbeeld een gang naar de rechtbank voor een naamswijziging of zelfs het terugdraaien van een adoptie. Bijstand kan ook in de vorm van hulp bij het zoeken naar dossiers.
Tot slot proberen we compensatie te krijgen. Bij de verwerking van hun verleden en de zoektocht naar hun biologische familie maken geadopteerden onkosten. Denk aan therapieën. Sommige geadopteerden staan ingeschreven in verschillende DNA-banken. Sommigen schakelen een prive-detective in.
Er is nog veel werk te doen.
Wat doet de stichting naast belangenbehartiging?
We houden ontmoetingsdagen waar afstandskinderen met elkaar in contact kunnen komen. Het is heel bijzonder om voor het eerst in een ruimte te zijn met alleen maar afstandskinderen.
We tekenen de verhalen van afstandskinderen op in de podcast Afgestaan.
Voor afgestane Nederlanders maken we een nieuwsbrief.
Wat zijn afstandskinderen?
Een afgestaan kind is direct bij geboorte van de moeder weggehaald en in een kindertehuis of klooster geplaatst. Van deze kinderen werd een groot deel opgenomen in een ander gezin en groeide daar op. Veel van deze kinderen zijn door het nieuwe gezin geadopteerd. Van ruim 15.000 kinderen is bekend dat hen dit overkwam. Het zijn er meer maar daarvan zijn geen cijfers bekend.
Daarnaast groeiden veel van hen op als kind van hun oma, bleven ze pleegkind of bleven ze kind van de staat en brachten ze hun jeugd door in tehuizen of instellingen. Hoeveel kinderen dat precies zijn is niet bekend, maar voorzichtige schattingen geven tussen de 8000 a 13.000 aan.
Voor wie zijn jullie bedoeld?
De stichting richt zich op afgestane Nederlanders hun kinderen en/of kleinkinderen. Mensen die uit het buitenland zijn geadopteerd hebben hun eigen belangengroepen, zoals de adoptieouders en afstandsmoeders.
Is er verschil tussen het afstandskind en de geadopteerde?
Er zijn kinderen afgestaan, voor en na de totstandkoming van de Adoptiewet in 1956, die nooit officieel zijn geadopteerd. Zij zijn opgegroeid als kind van een familielid, opgenomen in een pleeggezin of opgegroeid in een tehuis of instelling.
Na de totstandkoming van de Adoptiewet in 1956 werden veel afstandskinderen direct na hun geboorte gescheiden van hun moeders en opgenomen in kindertehuizen en kloosters. Daar wachtte ze op een pleeggezin, om daarna officieel door dat gezin geadopteerd te worden. Het afstandskind werd in dit geval ook adoptiekind.
VIZ noemt altijd de afstandskinderen altijd eerst. We zijn namelijk allemaal afgestaan, ook zij die nooit officieel zijn geadopteerd. Bovendien omvat het woord afstandskind de pijn die ligt in de scheiding van de moeder direct na de geboorte. Het begrip adoptiekind gaat voorbij aan die afstand en pijn.
Om te blijven spreken van een kind is eigenlijk wel een beetje gek. Iemand die in 1950 is afgestaan, is nu over de zeventig. Iemand die in 1956 is afgestaan, in het jaar van de totstandkoming van de Adoptiewet, loopt nu tegen de zeventig. Iemand die 1984 is geboren, nog net voor de totstandkoming van de Abortuswet, ziet de leeftijd van veertig jaren naderen.
Daarom noemen vele afstandskinderen zich liever afgestanen, net als adoptiekinderen, geadopteerden genoemd willen worden.
